Super irritant, maar ik houd niet van grote groepen mensen. In mijn eentje naar een bijeenkomst gaan, verplichte voorstelrondjes of alleen een volle huiskamer binnenstappen op een feestje. Als introvert heb ik daar een gruwelijke hekel aan. Stiekem blijf ik het liefst gewoon lekker veilig thuis.
Gelukkig heb ik een man die mij liefdevol doch dringend het huis uitzet. En krijg ik van zoonlief een lesje ‘helpende gedachtes’, om mijzelf nog een beetje moed in te spreken voor ik de drempel over stap. (Hoe cool overigens, dat je dat tegenwoordig als zevenjarige al leert op de basisschool!). Maar het zal mijn ding niet worden, groepen.
Tot je een groep naar de boerderij brengt. Want zo gauw ik in mijn rode overal tussen de koeien sta, gebeurt er iets. Dan transformeer ik ineens in een soort superwoman, die de hele wereld aankan. Daar in die stal, daar ligt mijn grote passie. Koeien zijn zo’n ingenieus stukje schepping, daar kan ik letterlijk uren over praten. De groep kan mij niet groot genoeg zijn. Ik vind van alles van het huidige voedselsysteem, ik weet precies hoe mijn ideale boerderij eruitziet en neem mensen graag mee in de fascinerende natuur. Ik ga stuiteren van mensen die komen koeien melken. Ik barst van de energie als je een schoolklas kinderen voor mijn neus zet. Een voorstelrondje in het Engels? Dat is normaal mijn grootste nachtmerrie. Maar breng (letterlijk!) drie bussen vol internationale gasten naar de boerderij en ik sta in vol ornaat in mijn steenkolenengels een workshop koeien melken te geven. Met nét dat beetje extra adrenaline dat je nodig hebt om scherp voor de groep te staan. Tjonge, wat kan ik daar van genieten, mensen meenemen in mijn grote passie. Ik vind het fantastisch. Lang leve mijn rode overal!
Ik denk dat ik bij een volgende bijeenkomst, studiedag of verjaardag toch mijn rode overal maar eens van stal haal, misschien gaat het helpen…
Lang leve mijn rode overal
