Melkvee, regeneratieve landbouw of de korte keten. In principe heb ik met mijzelf afgesproken pas ‘ja’ te zeggen tegen een schrijfklus als minstens een van deze elementen er in zit. Maar soms komt er een compleet andere vraag voorbij waar mijn hart sneller van gaat kloppen…
Als tiener heb ik jarenlang gespaard om met World Servants op werkvakantie te kunnen. Tjonge, wat duurde het toch lang voor ik eindelijk zestien jaar was en mee mocht. Mijn zestiende verjaardag vierde ik in de Dominicaanse Republiek. Dat was nogal een aardverschuiving voor een boerendochter die nog nooit een vliegtuig van dichtbij gezien had. Ik heb na afloop van deze drie weken nog twee weken met een cultuurshock thuis op de bank gezeten. Wat een ervaring! Thuis was er elke dag stroom, de hele dag door stromend en zelfs warm water én eten in allerlei variaties. Daar had ik nog nooit bij stil gestaan, ongelooflijk! Ik was verkocht.
Mijn zeventiende verjaardag vierde ik op het Braziliaanse platteland, ondergedompeld in een klein, vriendelijk dorpje. Het was een groot feest. Op het voorbereidingsweekend voor mijn derde World Servants-reis leerde ik een knappe kerel met krulletjes kennen. Dus vertrok ik op mijn achttiende verjaardag, met mijn kersverse vriendje en nog zo’n dertig andere pubers, naar Oekraïne. Tussen de koeien renoveerden we een school.
Mijn negentiende verjaardag vierde ik in de immense Braziliaanse sloppenwijken in Sao Paulo. Een duistere plek, waar gewone mensen hun licht laten schijnen. Op mijn twintigste brak ik de records van mijn klasgenoten aan de HAS. Mijn gemiddelde van één koe per bedrijf met een productie van één liter melk per dag, viel wat op tussen de grote getallen. Ethiopië was niet direct een doorgaande plek voor een buitenlandstage. Maar wel een hele toffe, ook al was het dan niet met World Servants. Op mijn 21e begint het serieuze leven: een echte baan én voorzichtige trouwplannen voor het jaar erop. Uiteraard hebben we, tot de kinderen kwamen, nog met veel plezier vrijwilligerswerk gedaan op de legendarische voorbereidingsweekenden van World Servants.
Maar nu kwam de vraag van World Servants. Of ik de teksten voor de projectpagina’s van 2025 wilde schrijven. Tjah, tegen je eerste grote liefde zeg je natuurlijk geen nee. En dus mocht ik mij weer even ongegeneerd onderdompelen in de wereld van World Servants. Van zelf metselen, knutselen met tweehonderd kinderen en met een groep onbekende jongeren op pad gaan, die binnen no-time dikke vrienden van je zijn. Van een nacht doorbrengen in een sloppenwijk, tot zelf ervaren hoe complex ontwikkelingswerk is. Maar ook ontdekken hoe gewone mensen een groot verschil kunnen maken. En daar ergens vroeg ik mij toen al af; wie leert er nu het meest van dit project; de lokale helden met en voor wie je bouwt, of ikzelf? Het is dat ik niet meer zo lang zonder kinderen en koeien kan, maar anders lonkt die aanmeldbutton toch wel heel erg… (alhoewel: mijn stoere vriendin Janneke deed het vorig jaar gewoon he!)
En voor het geval dat je nu je eigen pubers van de bank haalt, je buurjongen opport of je neefjes en nichtjes enthousiasmeert: pas op! Meegaan met World Servants is niet alleen verslavend en besmettelijk. Je blijft er ook je hele leven lang last van houden. Iets met alleen kneiterdure kleding zonder kinderhandjes willen dragen, gedoe met Fairtrade boodschappen, strijden voor een eerlijk voedselsysteem en noem maar op. Echt, je komt er niet meer vanaf, ik waarschuw je maar vast. Onwetendheid is een stuk makkelijker.
Maar mocht je het aandurven, kijk dan hier eens rond bij de supergave projecten die voor 2025 live staan. Voor je pubers, je iets-oudere pubers of gewoon voor jezelf om als leiding mee te gaan.
