Oke, ik geef het direct maar toe. Ik heb er vaak om gezeurd. Ik heb mij er vreselijk over opgewonden. Ik heb mijn man, mijn familie, mijn vrienden en wie het dan ook maar wilde horen er vaak genoeg mee lastig gevallen. En ook degene die het niet meer wilde horen trouwens. Ik heb er tot het irritante toe stukjes over geschreven. Dat het echt niet meer kan. Dat we als boeren daarom zo’n slecht imago hebben. Dat we hem door moeten prikken. Dat het nu echt tijd wordt dat we eruit stappen. Maar oh, wat ben ik nu toch blij met hem: de boerenbubbel. Want wat is hij fijn in deze coronatijd!
Want de koeien houden geen 1,5 meter afstand.
Zo gauw je het erf op komt gaat hij aan. De boerenbubbelmodus. Want de koeien houden geen 1,5 meter afstand. Ze herkauwen rustig door. Ze lopen er geen stap harder door. En zachter ook niet trouwens. Ze verwachten je gewoon twee keer per dag in de melkstal. Ze willen gewoon hun voer hebben en een schone box. De natuur trekt zich niets aan van de coronamaatregelen. Het gras doet zijn eigen ding. Of je de deur nu uit mag of niet. Daar in de wei bestaan er geen persconferenties. Daar in de koeienstal bestaan er geen maatregelen, geen onzekerheid of zorgen. Daar heb je gewoon koeien. Die je nodig hebben. Of heb ik hen nu misschien nog wel veel harder nodig dan zij mij? De rustgevende, vertrouwde, voorspellende omgeving. Waarin je even lekker op kunt laden.
En als ik dan het erf weer afrijd, mijn telefoon open doe of op Instagram kijk is hij weer weg. De boerenbubbel. En dan komt die andere weer binnen. De coronacrisis. De wilde verhalen. De indrukwekkende cijfers. Mensenlevens in getalletjes. De onzekerheid. En dan verlang ik weer terug naar de boerenbubbel. Even gewoon, lekker alleen, met gras, koeien, zon en frisse lucht in je eigen wereld. Waarin er geen maatregelen bestaan. Die boerenbubbel is fijn. Zo fijn, dat je hem zou willen delen met anderen. Die het even niet meer trekken. Om gewoon even tot rust te kunnen komen. Om figuurlijk of misschien juist wel letterlijk even op adem te kunnen komen. Ook gewoon even veilig, ongestoord en onbezorgd mogen zitten in de boerenbubbel. Ver weg van de boze buitenwereld. Samen delen van onze o-zo-fijne-boerenbubbel. Maar ik geloof dat dat nu weer even niet de bedoeling is…
Deze column is eerder verschenen bij Vallei Boert Bewust.
